Manifestacja niezadowolenia wobec polityki Polskiego Związku Wędkarskiego trwała godzinę i była pierwszą poważniejszą akcją wędkarzy z powiatu piskiego, do których dołączyli mieszkańcy Pisza, właściciele gospodarstw agroturystycznych i samorządowcy. Nie bez powodu wyznaczono porę i miejsce manifestacji. W lipcowy piątek w godzinach popołudniowych z Warszawy na Mazury przez nasze miasto ciągnie się sznur pojazdów urlopowiczów spragnionych mazurskiego odpoczynku. Nie było jednak widać niezadowolenia kierowców z powodu niedogodności. Większa część kierowców dawała wyrazy akceptacji protestu. Bo przecież tu chodzi o wspólne dobro - lokalnego społeczeństwa oraz turystów.

Wędkarze naszego regionu narzekają na zły system jaki prowadzi ZG PZW. W liście, jaki rozdawali zainteresowanym opisują patologię obecnego systemu zarządzania rybostanem naszych wód:

W dobie zachodzących przemian. cywilizacyjnych zmienia się europejskie podejście do użytkowania naturalnych wód śródlądowych, oraz jego cele — z funkcji produkcyjno - żywnościowej, wiodącej w społeczeństwach najniżej rozwiniętych do funkcji rekreacyjnej i ochrony środowiska właściwej społecznościom wysokorozwiniętym. 100% dostępnego w handlu łososia norweskiego pochodzi ze sztucznych hodowli, których wydajność jest kilkaset procent wyższa, niż degradowanych ekosystemów naturalnych) Ponad 93% ryb w handlu i gastronomii na Mazurach pochodzi z importu i sztucznych hodowli.

Gospodarka wodna prowadzona przez PZW w Warszawie uwsteczniania cywilizacyjne nasz region, prowadzi do spadku zasobów wód Skarbu Państwa, oraz powoduje wymierne straty lokalnej gospodarki, opartej na turystyce. Zebraliśmy dziesiątki tysięcy podpisów sprzeciwu wobec tej gospodarki, Rady Gmin uchwaliły apele skierowane do Premiera i Ministra Rolnictwa I Rozwoju Wsi.

Gospodarka PZW nie ma nic wspólnego z racjonalnością i działalnością hobbistyczną. Sprowadza się wyłącznie do prowadzenia intensywnych odłowów gospodarczych przez wynajęte ekipy rybackie (otrzymują ok. 50% tego, co da im się wyjąć z wody) , oraz sprzedawania pozwoleń na wędkowanie, nazywanych składkami członkowskimi. Wędkarze, lokalne społeczności i samorządowcy nie mają żadnego wpływy na użytkowanie i pustoszenie jezior mazurskich.

Od czasów transformacji ustrojowej nastąpił drastyczny, prawie czterokrotny spadek wydajności rybackiej jezior, mimo stawiania coraz większej ilości sieci i zapisów prawa rybackiego nakazującego ochronę i odbudowę zasobów wód.

PZW przeznacza kilkanaście razy najniższe kwoty na zarybienia jezior mazurskich, niż wód w innych regionach kraju, w których nie prowadzi odłowów sieciowych. Opłaty za wędkowanie pobiera o ok. 100% wyższe, niż w sąsiednich regionach.
PZW prowadzi odłowy sieciowe całego przekroju gatunkowego, a zarybia tylko trzema gatunkami. ( 39% szczupak, 26,4% sielawa i 22,4% węgorz; 2010r).

PZW przeznaczył dwa małe jeziorka (Wiartel i Lemięt) spośród 129 dla wędkarzy, zaprzestając na nich odłowów sieciowych. Opłata na tych jeziorkach to kilka tysięcy zł za sezon.

ZG PZW grodzi sieciami wszystkie połączenia między jeziorami, całodobowo, wieloletnio, od wczesnej wiosny do późnej jesieni. Jest to sprzeczne z Konwencją Waszyngtońską, mówiącą o udrożnieniu szlaków wędrownych ryb, Ramowej Dyrektywie Wodnej, Ustawie o Oś, Konwencji o Ochronie Bioróżnorodności

Fikcyjny system kontroli powoduje bezkarność dzierżawców jezior. Zarówno dzierżawcy, jak i Ministerstwo Rolnictwa sprzeciwiają się wprowadzeniu mechanizmu kontrolnego pozwalającego ocenić faktyczną wielkość zasobów wód, a nie wyłącznie prowadzonej dokumentacji przez dzierżawców.