Zbliża się Wielki Tydzień. Tradycyjnie rozpoczyna go Niedziela Palmowa, zwana także Niedzielą Męki Pańskiej oraz Kwietną i Wierzbną. W kalendarzu chrześcijańskim wypada siedem dni przed Świętami Wielkanocnymi i tradycyjnie wiąże się ze święceniem palm.

Święto to upamiętnia przybycie Chrystusa do Jerozolimy, przed którym mieszkańcy rzucali gałązki palmowe (stąd nazwa święta) i rozpoczyna okres przygotowania do Świąt Wielkanocnych. Na pamiątkę uroczystego wjazdu Jezusa do Jerozolimy, liturgia Niedzieli Palmowej rozpoczyna się poświeceniem gałązek i palmy, a następnie odczytywana jest Ewangelia o wjeździe Chrystusa do Jerozolimy.


W tradycji Kościoła palma symbolizuje zarówno męczeństwo jak i tryumf, a zatem i Mękę i chwalebne Zmartwychwstanie Jezusa oraz nieśmiertelność duszy ludzkiej.


Polskie tradycyjne palmy wielkanocne nie są podobne do tych rosnących na Bliskim Wschodzie, ale symbolizują to samo – radość i triumf. Nasze palmy to gałązki wierzbowe, często upiększane bukszpanem, barwinkiem, cisem czy też widłakiem oraz papierowymi kwiatami.


Bez wierzbowych witek nie ma tradycyjnej palmy wielkanocnej. Sama wierzba jako „drzewo miłujące życie” jest symbolem sił witalnych i odradzającego się co roku życia. Gałązki kwitnącej wierzby nazywane „baziami”, „kotkami” czy „kocankami” w przekonaniu ludu wiejskiego posiadały dobroczynną siłę, ponieważ pojawiały się najwcześniej na wiosnę i niosły nadzieję na odrodzenie się życia. Dodatkową nadzwyczajną siłę zyskiwały przez pobłogosławienie ich w kościele. Dzięki święceniu gałązki wierzbowe zostały wyjęta ze sfery profanum i włączone w sferę sacrum.


Poświęcona palma według wierzeń ludowych miała właściwości sakralne, dlatego przechowywano ją do następnego roku za świętym obrazem, a gdy nadszedł czas przygotowania nowej, starą palono, ponieważ jako przedmiot święty nie mogła się poniewierać.

Źródło: Min Kultury